رسید دوش ندایی از ین بلند رواق
کو ای مقیم زوایای شهر بند فراق

درین حضیض چرا گشته‌ای چنین محبوس
گذر چو طایر قدسی زاوج این نه طاق

منافقند و ریایی جمیع اهل بشر
بیا به صحبت یاران بی‌ریا و نفاق

ترا به روز ازل با جیب عهدی بود
چه آمدت که فراموش کرده‌ای میثاق

مرو به قول مخالف بهر زه راه حجاز
و گرنه راه نیابی به پردهٔ عشاق

کسی که مسکن اصلیش عالم علوی است
چه می‌کند به خراسان چه میرود به عراق

زخویش بگذر و بازای سوی ما خسرو
که نیست خوشتر ازینجای در همه آفاق