ای زلف تو دام دل دانا و خردمند
دشوار جهد دل که در افتاد درین بند

بودیم خردمند که زد عشق تو برما
دیوانگی آورد و نماندیم خردمند

ای باد بجنبان سر آن زلف و ببخشای
برحال پریشان پریشان شده‌ای چند

اصحاب هوس چاشنی عشق چه دانند؟
لذت ندهد تشنهٔ می را شکر و قند

عیبم مکن ای خواجه که در عالم معنی
جهل است خردمندی‌و دیوانه خردمند

تا جان بود از مهر رخش بر نکنم دل
گر میر نهد بندم و گر پیر دهد پند