بهار پرده بر انداخت روی نیکو را
نمونه گشت جهان بوستان مینو را

یکی در ابر بهاری نگر ز رشتهٔ صبح
چگونه می‌گسلد دانه‌های لولو را

سفر چگونه توان کرد در چنین وقتی
ز دست چون بتوان داد روی نیکو را

به باغ غرقهٔ خون است لاله دانی چیست
ز تیغ کوه بریده است روزگار او را

بیا که تا به چمن در رویم و بنشینیم
ببوی گل بکف آریم جام گلبو را