از درونم نمیروی بیرون
که گرفتی درون و بیرون را

نام لیلی بر آید اندر نقش
گر ببیزند خاک مجنون را

گریه کردم بخنده بگشا دی
لب شکر فشان میگون را

بیش شد از لب تو گریهٔ من
شهد هر چند کم کند خون را

هر دم الحمد میزنم به رخت
زانکه خوانند برگل افسون را