کاروان شهید رفت از پیش
وآن ما رفته گیر و می‌اندیش

از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش

توشهٔ جان خویش ازو بربای
پیش کایدت مرگ پای آگیش

آن چه با رنج یافتیش و به ذل
تو به آسانی از گزافه مدیش

خویش بیگانه گردد از پی سود
خواهی آن روز؟ مزد کمتر دیش

گرگ را کی رسد ملامت شاة
باز را کی رسد نهیب شخیش