داشت شبانی رمه در کوهسار
پیر و جوان گشته ازو شیر خوار

شیر که از بز به سبو ریختی
آب در آن شیر درآمیختی

بردی از آن آب ملمع به شیر
نقرهٔ چون شیر ز برنا و پیر

روزی که آن کوه به صحرای خاک
سیل درآمد رمه را برد پاک

آنکه جهان سوختهٔ شیر کرد
سوخته شد ناگه از آن شیر سرد

شیر خنک از تف و تابش بسوخت
جملهٔ آن شیر ز آبش بسوخت

خواجه چو شد با غم و آزار خفت
کارشناسیش در آن کار گفت

کان همه آب تو که در شیر بود
شد همه سیل و رمه را در ربود

مرد شبان زان سخن آمد ستوه
ماند سرافگنده چو سیلاب کوه

خسرو اگر دین طلبی از خدای
زین دل خاین به دیانت گرای