دلم زین بیش غوغا برنتابد
سرم زین بیش سودا برنتابد

غمت را گو بدار از جان ما دست
که آن دیوانه یغما برنتابد

ز شوقت بر دل دیوانهٔ ماست
غمی کان سنگ خارا برنتابد

ز چشمم هر شبی مژگان براند
چنان سیلی که دریا برنتابد

بیا امشب مگو فردا که این کار
دگر امروز و فردا برنتابد

سر اندر پایت اندازیم چون زلف
اگر زلفت سر از ما برنتابد

عبید از درد کی یابد رهائی
چو درد دل مداوا برنتابد