۴۷۲ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۹۶

هر که افتادهٔ آن جنبش قامت باشد
برنخیزد اگر آشوب قیامت باشد

یار اگر قاتل صاحب نظران خواهد بود
حیف از آن کشته که چشمش به غرامت باشد

کار هر کس که بر آن ترک کمان‌دار افتاد
باید از جان هدف تیر ملامت باشد

تا ز خون چهره منقش نکنی لاف مزن
عاشق آن است که دارای علامت باشد

ما که بستیم به دل نقش قد موزونش
گو مؤذن ز پی بستن قامت باشد

در همه عمر به جز عشق نکردم کاری
آه اگر حاصل این کار ندامت باشد

عهد کردم که به سر چشمهٔ کوثر نروم
گر به پای خم می جای اقامت باشد

کی توان باده ننوشید در ایام بهار
گر قدح ریخت سر شیشه سلامت باشد

نشود صدرنشین در می‌خانهٔ عشق
آن که شایستهٔ محراب امامت باشد

هر چه گشتیم فروغی به جز از سایه حق
کس ندیدیم که خورشید کرامت باشد

دادگر داور بخشنده ملک ناصردین
که فلک پیرو او تا به قیامت باشد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.