۳۰۳ بار خوانده شده

قصیدهٔ شمارهٔ ۴۰ - وله ایضا فی مدح بنت شاه دین پناه شاه طهماسب انارالله برهانه

بر دوش حاملان فلک باد پایدار
برجیس وار هودج بلقیس کامکار

مریم عفاف فاطمه ناموس کش سپهر
خواندست پادشاه خوانین روزگار

مخدومهٔ جهان که اگر ننهد آسمان
بر رای او مدار نیابد جهان قرار

تاج سر زمان که زمین حریم او
فرسوده شد ز ناصیهٔ شاه و شهریار

تا کار آفتاب بود سایه گستری
گسترده باد بر سر او ظل کردگار

ای شمسهٔ جهان که جهان آفرین تو را
بر هرچه اختیار کنی داده اختیار

دارم طویل عرضه‌ای اما به خدمتت
خواهم نمود عرض به عنوان اختصار

شش سال شد که راتبه من شدست هشت
در دفتر عنایت نواب نامدار

اما نداده‌ام من زار از دو سال پیش
دردسر سگان در آن جهان مدار

از بس که بوده‌ام ز عطاهاش منفعل
از بس که بوده‌ام ز کرم‌هاش شرمسار

حاصل که از تکاهل من بوده این فتور
نی از درنگ بخشش آن حاتم اشتهار

حقا که گر چنین بشدی جان گداز من
این فقر خانه سوز کزو مرد راست عار

جنبش نکردی از پی خواهش زبان من
گر آتشم زبانه زدی از دل فکار

حالا که ناامیدم ازین بخت بی‌هنر
وز لطف پروندهٔ خویشم امیدوار

آن زهرهٔ سپهر شرف گر مدد کند
گردون کند خزاین زر بر سرم نثار

تا پایهٔ سپهر بود زیر طاق عرش
بادا بنای جاه تو را پایهٔ استوار
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:قصیدهٔ شمارهٔ ۳۹ - ایضا من نتایج طبعه فی مدح سلطان الافهم محمد امین سلطان ترکمان
گوهر بعدی:قصیدهٔ شمارهٔ ۴۱ - در مدح فرهاد بیک غلام حاکم دارالسلطنه اصفهان
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.