دو دل ربا که بلای دلند و آفت دین
دلم به غمزه آن رفت و دین به عشوهٔ این

یکی ز غایت عرفان گلیست پرده‌گشا
یکی ز عین حیا غنچه است پرده‌نشین

یکی به کام حریفان نموده خنده ز لب
یکی به عارض تابنده همچو در ثمین

یکی به عارض تابنده رشک ماه فلک
یکی به قامت رعنا بلای روی زمین

یکی ز طره سرچین نموده مشگ ختا
یکی ز عقده گیسو گشوده ناقه چین

یکی به قصد من از ابروان کشیده کمان
یکی چو چشم خود از گوشه‌ها گشوده کمین

ز دست هر دو دل محتشم شکاف شکاف
گهی به تیغ عداب و گهی به خنجر کین