این آینه‌گون سقف که آبیست معلق
نسبت به من تشنه سرابیست معلق

این گوی که دستی نگهش داشته زان سوی
چون قطره آبی ز سحابیست معلق

دل می‌کنداز غب‌غب و روی تو تصور
کز آتش سوزنده حبابیست معلق

کاکل که به بوسیدن دوشت شده مایل
گوئی ز سر سرو غرابیست معلق

در حلقهٔ فتراک تو دایم دل بریان
آویخته چون مرغ کبابیست معلق

این کاسه سر کاون پر نشئه ز عشقت
از بوالعجبی جام شرابیست معلق

در سینهٔ دل زیر و زبر گشته ز خویت
لرزنده‌تر از قطرهٔ آبیست معلق

دل کز طمع لعل تو افتاده در آن زلف
آویخته مرغی ز طنابیست معلق

از هر مژه محتشم ای گوهر سیراب
از بهر نثارت در نابیست معلق