زهی ز عشق جهانی تو را به جان مشتاق
من از کمال محبت جهان جهان مشتاق

نهان ز چشم بدان صورت تو را این است
که دایمم من صورت طلب به آن مشتاق

ز دست کوته خود در هوای زلف توام
چو مرغ بی‌پر و بالی به آشیان مشتاق

به محفل دگران در هوای کوی توام
چو آن غریب که باشد به خانمان مشتاق

کنم سراغ سگت همچو کسی که بود
ز رازهای نهانی به همزبان مشتاق

عجب که ذکر تو جزء شهادتم نشود
ز بس که هست به نام خوشت زبان مشتاق

به محتشم چه فسون کرده‌ای که می‌گردد
نفس نفس به تو مایل زمان زمان مشتاق