پری وشی دل دیوانه می‌کشد سویش
که نیست حد بشر سیر دیدن رویش

به نوگلی نگرانم که می‌دمد چو گیاه
کرشمه از در و دیوار گلشن کویش

هنوز تیغ نیالوده تیز دستی بین
که موج خون ز زمین می‌رسد به بازویش

قیامتست قیامت که صور فتنه دمید
جهان ز فتنهٔ نو خیز قد دلجویش

ز خاک یوسف گل پیرهن دمد گل رشک
اگر به مصر بردبار از چمن بویش

چه رغبت است که سر بر نمی‌تواند داشت
ز مزرع دل مردم چرنده آهویش

ز دور کرد شکاری مرا رساند از سحر
خدنگ نیمکش غمزه چشم جادویش

لبش خموش و زبان کرشمه‌اش گویا
ز نکته پروری گوشه‌های ابرویش

چو محتشم به نخستین خدنگ او افتاد
هزار بوسه فلک زد به دست و بازویش