نه گل، نه لاله درین خارزار می‌ماند
دویدنی به نسیم بهار می‌ماند

مل خنده بود گریهٔ پشیمانی
گلاب تلخ ز گل یادگار می‌ماند

مگر شهید به این تیغ کوه شد فرهاد؟
که لاله‌اش به چراغ مزار می‌ماند

مه تمام، هلال و هلال شد مه بدر
به یک قرار که در روزگار می‌ماند؟

چنین که تنگ گرفته است بر صدف دریا
چه آب در گهر شاهوار می‌ماند؟

ز لاله و گل این باغ و بوستان صائب
به باغبان جگر داغدار می‌ماند