گفت استاد عالم عاقل:
از دو حال است آدمی کامل

اولین اکتساب علم خدا
که حیات است نفس ناطقه را

زنده کردن روان خود به علوم
به زدودن ز روح زنک ظلوم

از مناهی دین حذر کردن
میوهٔ شاخ «واتقوا» خوردن

دوم از ملک ناشدن غافل
هم نشینان صالح و عاقل

کامران بودن از طریق عدول
لطف و قهری بجای هر معمول

خاطر اهل دل طلب کردن
دور بودن ز مردم آزردن

رتبت اهل حق به جان جستن
آشکارا و از نهان جستن

این صفت‌ها، که سیرت سلف است
صاحبان خلیفه را خلف است

اندر ایام او به حمدالله
خواجه دارد همه به دولت شاه

آن مشارالیه اهل هنر
آن سرشته ز نور پا تا سر

علم علم با نهایت عقل
رایت اوست در ولایت عقل

علم علم بی‌نهایت ملک
آب و آتش که دیده در یک سلک؟

چشم بد دور آز آن جمال و کمال
دایمش پایدار باد اقبال