چون سنبلت که دید سیاهی سر آمده
وانگه کمینه خادم او عنبر آمده

چشمت به ساحری شده در شهر روشناس
زلفت به دلبری ز جهان بر سر آمده

ساقی حدیث لعل لبت رانده بر زبان
و آب حیات در دهن ساغر آمده

ای سرو سیمتن ز کجا می‌رسی چنین
دستی بساق بر زده و خوش برآمده

من همچو جام باده و شمع سحرگهی
هر دم ز دست رفته و از پا درآمده

هر شب به مهر روی جهانتابت از فلک
در چشم هجر دیدهٔ من اختر آمده

بیرون ز طرهٔ تو شبی کس نشان نداد
بر خور فکنده سایه و بس در خور آمده

از سهم نوک ناوک خونریز غمزه‌ات
مو بر وجود من چو سر نشتر آمده

بی چشم نیم خواب و بنا گوش چون خورت
خواجو ز خواب فارغ و سیر از خور آمده