به آفتاب جهانتاب سایه پرور تو
بتاب طره مهپوش سایه گستر تو

که من بمهر رخت ذره‌ئی جدا نشوم
گرم بتیغ زنی همچو سایه از بر تو

بخال خلدنشینت که روز و شب چو بلال
گرفته است وطن بر لب چو کوثر تو

که طوطی دل شوریده‌ام بسان مگس
دمی قرار نگیرد ز شور شکر تو

به لحظه‌ئیکه کشد تیغ تیز پیل افکن
دو چشم عشوه گر شیر گیر کافر تو

که همچو تشنه که میرد ز عشق آب حیات
بود دلم متعطش به آب خنجر تو

بدان خط سیه دود رنگ آتش پوش
که در گرفت بگرد مه منور تو

که من بروز و شب آشفته و پریشانم
از آن دو هندوی گردنکش دلاور تو

بخاک پای تو کانرا بجان و دل خواهد
که تاج سر کند آنکس که باشدش سر تو

که چون بخاک برند از در تو خواجو را
بهیچ باب نجوید جدائی از در تو