کی آمدی ز تتار ای صبای مشک نسیم
بیا بیا که خوشت باد ای نسیم شمیم

دگر مگوی حدیث از نعیم و ناز بهشت
بهشت منزل یارست و وصل یار نعیم

چو روز حشر مرا از لحد برانگیزند
هنوز شعله زند آتشم ز عظم رمیم

گمان مبر که تمنای بنده سیم و زرست
نسیم تست مراد من شکسته نه سیم

فتاده است دلم در میان خون چون واو
کشیده زلف ترا در کنار جان چون جیم

از آن مرا ز دهان تو هیچ قسمت نیست
که نیست نقطهٔ موهوم قابل تقسیم

بود بمعتقد عاقلان جهان محدث
برون ز عالم عشقت که عالمیست قدیم

بهر دیار که زینجا سفر کنم گویم
خوشا نشیمن طاوس و کوه ابراهیم

کنون چه فایده خواجو ز درس معقولات
که در ازل سبق عشق کرده‌ئی تعلیم