نسیم باد بهاری وزید خیز ندیم
بیار باده که جان تازه می‌شود ز نسیم

مریض شوق نباشد ز درد عشقش باک
قتیل عشق نباشد ز تیغ تیزش بیم

گر از بهشت نگارم عنان بگرداند
بروز حشر من و دوزخ عذاب الیم

ز خاک کوی تو ما را فراق ممکن نیست
چنانکه فرقت درویش از آستان کریم

کمان بسیم بسی در جهان بدست آید
نه همچو آن دو کمان هلال شکل و سیم

چنین که بر رخ زردم نظر نمی‌فکنی
معینست که چشمت نه بر زرست و نه سیم

کنونکه بلبل باغ توام غنیمت دان
که مرغ باز نیاید بشیانه مقیم

اگر چه پشه نیارد شدن ملازم باز
مرا بمنزل طاوس رغبتیست عظیم

ز آهم آتش نمرود بفسرد آندم
که در دلم گذرد یاد کوه ابراهیم

نسیم باد صبا گر عنان نرنجاند
پیام من که رساند بدوستان قدیم

بیا و خیمه بصحرای عشق زن خواجو
که طبل عشق نشاید زدن بزیر گلیم