ای تنم کرده ز غم موئی و در مو زده خم
وی دلم یک سر مو وز سر موئی شده کم

گر دلم باک ندارد ز غم عشق چه باک
ور غمم دست ندارد ز دل خسته چه غم

هم دل گرم گرم نیست درین ره همدل
هم دم مرد گرم نیست درین غم همدم

پیش چشمم ز حیا آب شود چشمهٔ نیل
وانگه از نیل سرشکم برود آب بقم

ای بصد وجه رخ خوب تو وجهی ز بهشت
وی بصد باب سرکوی تو بابی زارم

چون کنم وصف جمالت که دو رویست ورق
زانکه بی خون حرامی نبود وصل حرم

از تو چون صبر کنم زانکه نگردد ممکن
صبر درویش ز الطاف خداوند کرم

خیز خواجو که چو پرگار به سر باید گشت
هر که در دایرهٔ عشق نهادست قدم