اسیر قید محبت ز جان نیندیشد
قتیل ضربت عشق از سنان نیندیشد

غریق بحر مودت ز سیل نگریزد
حریق آتش مهر از دخان نیندیشد

شکار دانهٔ هستی ز دام سر نکشد
مقیم خانهٔ رندی ز خان نیندیشد

ز های و هوی رقیبان چه غم که شبرو عشق
ز های و هوی سگ پاسبان نیندیشد

گرم تو صید شوی گو حسود جان میده
که گرگ چو بره برد از شبان نیندیشد

چو گل نقاب برافکند بلبل سحری
فغان برآرد و از باغبان نیندیشد

ز نوک ناوک چشمت چه غم که در صف عشق
کسی سپه شکند کو ز جان نیندیشد

ترا که غارت دل می‌کنی چه غم ز کسی
که هر که ره زند از کاروان نیندیشد

کرا به جان جهان دسترس بود هیهات
مگر کسی که ز جان و جهان نیندیشد

نسیم باد صبا چون بگل در آویزد
ز شور بلبل فریاد خوان نیندیشد

چه سست مهر طبیبی که درد خواجو را
دوا تواند و زان ناتوان نیندیشد