چو از برگ گلش سنبل دمیدست
ز حسرت در چمن گل پژمریدست

به عشوه توبهٔ شهری شکستست
به غمزه پردهٔ خلقی دریدست

ز روبه بازی چشم چو آهوش
دلم چون آهوی وحشی رمیدست

چه رویست آنکه در اوصاف حسنش
کمال قدرت بیچون پدیدست

چو نقاش ازل نقش تومی‌بست
ز کلکش نقطه ئی بر گل چکیدست

تو گوئی در کنارت مادر دهر
بشیر بیوفائی پروریدست

ز گلزار جنان رضوان بصد سال
گلی چون عارض خوبت نچیدست

پریشانست زلفت همچو حالم
مگر حال پریشانم شنیدست

مسلمانان چه زلفست آن که خواجو
بدان هندوی کافر بگرویدست