زهی! حسن ترا گل خاک کویی
نسیم عنبر از زلف تو بویی

رخت بر سوسن و گل طعنه‌ها زد
که بود این ده زبانی، آن دو رویی

نیامد در خم چوگان خوبی
به از سیب زنخدان تو گویی

سر زلفت ز بهر غارت دل
پریشانست هر تاری به سویی

شدی جویای بالای تو گر سرو
توانستی که بگذشتی ز جویی

ز زلفت حلقه‌ای جستم، ندادی
چه سختی می‌کنی با من به مویی؟

دل سخت تو چون دید اوحدی گفت:
بدین سنگم بباید زد سبویی