ای مکان تو از مکان بیرون
سر امرت ز کن فکان بیرون

در وجودی و از وجود به در
در جهانی و از جهان بیرون

آسمان و زمین تو داری، تو
از زمین وز آسمان بیرون

فتنه‌ای در میان فگنده ز عشق
خویشتن رفته از میان بیرون

ساعتی نیستی ز دل خالی
نفسی نیستی ز جان بیرون

آن و اینت به فکر چون یابند؟
ای تو از فکر این و آن بیرون

بنشینی و از نشستن خود
بینشانی و از نشان بیرون

آخر و اولی و بودن تو
ز آخر و اول زمان بیرون

چون دل اوحدی زبون تو شد
این سخن رفتش از زبان بیرون