من دل به ننگ دارم و از نام فارغم
ترک مراد کردم و از کام فارغم

خلق از برای دانه به دام اوفتاده، من
در دانه دل نبستم و از دام فارغم

دربان اگر نمی‌دهدم بار، دل خوشم
سلطان اگر نمی‌کند اکرام فارغم

فارغ نشستن تو به ایام ساعتیست
آن کس منم که در همه ایام فارغم

خامی اگر ز دور خیالی همی پزد
من سوختم ز پخته و از خام فارغم

کس چون کند ز بهر سرانجام ترک جام؟
جامی بده، که من ز سرانجام فارغم

ای باد صبح‌دم، ز سر کوی آن نگار
بویی به من رسان، که ز پیغام فارغم

گر می‌زند معاینه شمشیر، حاکمست
ور می‌دهد مکابره دشنام، فارغم

گر اوحدی ز سرزنش عام خسته شد
من خاص دوست گشتم و از عام فارغم