در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند
هزار نامه به نقش هوس سیاه کند

ز حسرت رسن زلف و چاه غبغب او
نه طرفه گر دل من رغبت گناه کند

به هجراو دل من غیر ازین نمی‌داند
که روز و شب بنشیند، فغان و آه کند

برفت و در پی او آن چنان گریسته‌ام
کز آب دیدهٔ من کاروان شناه کند

دلم کجا طمع وصل او کند؟ هیهات!
مگر ز دور به خاک درش نگاه کند

اگر ز طلعت او مشتری خبر یابد
کجا ملازمت آفتاب و ماه کند؟

ز فخر سر به فلک برکشد ستاره صفت
چو اوحدی ز سر زلف او پناه کند