سکندر چو بر تخت بنشست گفت
که با جان شاهان خرد باد جفت

که پیروزگر در جهان ایزدست
جهاندار کز وی نترسد بدست

بد و نیک هم بگذرد بی‌گمان
رهایی نباشد ز چنگ زمان

هرانکس که آید بدین بارگاه
که باشد ز ما سوی ما دادخواه

اگر گاه بار آید ار نیم‌شب
به پاسخ رسد چون گشاید دو لب

چو پیروزگر فرهی دادمان
در بخت پیروز بگشادمان

همه زیردستان بیابند بهر
به کوه و بیابان و دریا و شهر

نخواهیم باژ از جهان پنج سال
جز آنکس که گوید که هستم همال

به دوریش بخشیم بسیار چیز
ز دارنده چیزی نخواهیم نیز

چو اسکندر این نیکویها بگفت
دل پادشا گشت با داد جفت

ز ایوان برآمد یکی آفرین
بران دادگر شهریار زمین

ازان پس پراگنده شد انجمن
جهاندار بنشست با رای‌زن