ای روی تو آیت نکویی
حسن تو کمال خوبرویی

راتب شده عالم کهن را
هردم ز تو فتنه‌ای به نویی

معروف لبت به تنگ‌باری
چونان که دلت به تنگ‌خویی

بردی دل و در کمین جانی
یارب تو از این همه چه جویی

گویی شب وصل با تو گویم
الحق تو کنی خود آنچه گویی

در کوی غمت به جان رسیدم
گفتم تو کجا و در چه کویی

گفتا بدو روزه غیبت آخر
تا چند ز یک سخن که گویی

من هم به جوار زلف آنم
کز عشوه تو در جوال اویی