سر آن داری کامروز مرا شاد کنی
دل مسکین مرا از غمت آزاد کنی

خانهٔ صبر دلم کز غم تو گشت خراب
زان لب لعل شکربار خود آباد کنی

خاک پای توام و زاتش سودای مرا
برزنی آب و همه انده بر باد کنی

آخرت شرم نیاید که همه عمر مرا
وعدهٔ داد دهی و همه بیداد کنی

شد فراموش مرا راه سلامت ز غمت
چو شود گر به سلامی دل من شاد کنی