۳۲۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۴۳

به عمری آخرم روزی وفا کن
به بوسی حاجتم روزی روا کن

جفا کن با من آری تا توانی
تو همچون روزگار آری جفا کن

به رنجم از تو رنجم را شفا باش
به دردم از تو دردم را دوا کن

چو در عشق تو سخت افتاد کارم
تونیز این راه بی‌رحمی رها کن
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.