هر کرا با تو کار درگیرد
بهره از روزگار برگیرد

به سخن لب ز هم چو بگشایی
همه روی زمین شکر گیرد

چون زند غمزه چشم غمازت
دو جهان را به یک نظر گیرد

چشم تو آهویی است بس نادر
که همه صید شیر نر گیرد