۲۸۱ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۷۴

دلم را انده جان می‌ندارد
چنان کاید جهانی می‌گذارد

حدیث عشق باز اندر فکندست
دگر بارش همانا می‌بخارد

چه گویم تا که کاری برنسازد
چه سازم تا که رنگی برنیارد

چه خواهد کرد چندین غم ندانم
که جای یک غم دیگر ندارد

به زاری گفتمش در صبر زن دست
اگر عشقت به دست غم سپارد

مرا گفتا ترا با کار خود کار
مسلمان، مردم این را دل شمارد

بنامیزد دلم در منصب عشق
به آیین شغلهایی می‌گذارد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.