۳۳۰ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۳۳ - مطلع دوم

با آنکه به موی مانم از غم
موئی ز جفا نمی‌کنی کم

دندان نکنی سپید تا لب
از تب نکنم کبود هر دم

گر گونهٔ غمگنان ندارم
زان نیست که هستم از تو خرم

دانی ز چه سرخ رویم؟ ایراک
بسیار دمیدم آتش غم

از جور تو آفتاب عمرم
بالای سر آمده است ارحم

خاقانی را به نیش مژگان
بس کز رگ جان گشاده‌ای دم

در خاطر او ز آتش و آب
عشق تو سپه کشد دمادم

زان آتش و آب رست سروی
کز فیض بهاء دین کشد نم

مصباح امم امام اکمل
مفتاح همم همام اکرم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۲ - در ستایش بهاء الدین محمد دبیر خوارزم شاه تکش بن ایل ارسلان
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۴ - مطلع سوم
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.