۳۴۵ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۳۰ - مطلع دوم

ای لب و زلفین تو مهره و افعی بهم
افعی تو دام دیو مهرهٔ تو مهر جم

در ختنی روی تو حجلهٔ زنگی عروس
در یمنی جزع تو حجرهٔ هندی صنم

مریم آبستن است لعل تو از بوسه باش
تا به خدائی شود عیسی تو متهم

ای دو لبت نیست هست، هست مرا کرده نیست
هرچه ز جان هست بیش با لبت از نیست کم

خاک توام سایه‌وار سایه ز من در مدزد
نار نه‌ام برمجوش، مار نه‌ام در مرم

خود چه زیانت بود گر به قبول سگی
عمر زیان کرده‌ای از تو شود محتشم

در طلبت کار من خام شد از دست هجر
چون سگ پاسوخته دربدرم لاجرم

صورت عین شین و قاف در سر یعنی که عشق
نقش الف لام میم در دل یعنی الم

خون چو خاقانی ریختهٔ لعل توست
قصه مخوان خون او بازده از لعل هم

ماهی و خون را دیت شاه دهد ز آنکه هست
عاقلهٔ دور ماه شاه ولی النعم

ابر صواعق سنان، بحر جواهر بنان
روح ملایک سپاه، مهر کواکب حشم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۹ - در ستایش سلطان غیاث الدین محمد بن محمود بن محمد بن ملک شاه سلجوقی
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۱ - مطلع سوم
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.