۳۰۲ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۱۵ - در رثاء امام عز الدین ابوعمر و اسعد

کو دلی کانده کسارم بود و بس
از جهان زو بوده‌ام خشنود و بس

مرغ دیدی کو رباید دانه را
محنت این دل هم چنان بربود و بس

من ز چرخ آبگون نان خواستم
او جگر اجری من فرمود و بس

چرخ بر من عید کرد و هر مهم
ماه نوصاع تهی بنمود و بس

من زکات استان او در قحط سال
هم بصاعی باد می‌پیمود و بس

ز آتش دولت چو در شب ز اختران
گرمیی نادیده دیدم، دود و بس

مایهٔ سلوت به غربت شد ز دست
دل زیان افتاد و محنت سود و بس

تا به تبریزم دو چیزم حاصل است
نیم نان و آب مهران رود و بس

زیر خاک آساید آن کز تخم ماست
تخم هم در زیر خاک آسود و بس

چون بروید تخم محنت‌ها کشد
محنت داسش که سر بدرود و بس

آتش از دست فلک سودم به دست
کو به پای غم چو خاکم سود و بس

عودی خاک آتشین اطلس کنم
ز آب خونین کاین مژه پالود و بس

گر چه غم فرسودهٔ دوران بدم
مرگ عز الدین مرا فرسود و بس

بر سر خاکش خجل بنشست چرخ
نیم رو خاکی و خون آلود و بس

مه به اشک از خاک راه کهکشان
گل گرفت و خاک او اندود وبس

گفتم ای چرخ این چنین چون کرده‌ای
پس به خون ما توئی ماخوذ و بس

هم ز عذر خود تظلم کرد چرخ
کان تظلم گوش من بشنود و بس

بر لباس دین طراز شرع را
لفظ و کلکش بود تار و پود و بس

مهدی دین بود لیکن چون مسیح
بر دل بیمارم او بخشود و بس

جاه و جانی بس به تمکین و حضور
بر تن و جان من او افزود و بس

گر چه در تبریز دارم دوستان
دوستی جانی مرا او بود و بس

بعد از او در خاک تبریزم چکار
کابروی کار من او بود و بس
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۴ - مطلع سوم
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۶ - در ستایش ملک الرسا شمس الدین محمودبن علی
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.