ای مر تورا گرفته بت خوش زبان زبون،
تو خوش بدو سپرده دل مهربان ربون

اندر حریم می نکند جان تو قرار
تا ناوری دل از حرم دلبران برون

برگیر دل ز بلخ و بنه تن ز بهر دین
چون من غریب و زار به مازندران درون

زیرا که عیب و علت کندی کاردار
سوهان علاج داند کرد و فسان فسون

دنیا ز من بجست، چون من دین بیافتم
طاعت همیم دارد دندان کنان کنون

گر بر سر برآوری ز گریبان دین حق
با ناکسان کله زن و با خاسران سرون

با اهل خویش گوهر دین تو روشن است
اینجاست مانده در کف بیگانگان نگون

با اهل علم و مرد خردمند کن، مکن
با مردمان خس به مثل با سگان سکون

ناید ز چوب کژ ستون، گر تو راستی
دین را به جز تو نیست سوی راستان ستون

هشیار باش و راست رو و هر سوی متاز
در جوی و جر جهل چو این ماهیان هیون

مغزت تهی ز علم و معده‌ت از طعام پر
هل تا چو خر کنند پر این خربطان بطون