ای خداوند که چون مرکب آهو تک تو
ناورد کره گر آهو همه مرکب زاید

مرکبی دارم و از حسرت یک مشت علف
بر علفزار فلک بیند و دندان خاید

نسبتی هست چو با اسب تو او را در اصل
گر ز پس مانده خویشش بنوازد شاید