۳۴۷ بار خوانده شده

غزل ۲۴۶

تو و هر روز و بزم عشرت خویش
من و شبها و کنج محنت خویش

منم با محنت روی زمین خوش
نگه دار آسمان گو راحت خویش

ز هجران مردم و بر سر ندیدم
کسی را غیر سنگ تربت خویش

مکش زحمت برای راندن ما
که ما خواهیم بردن زحمت خویش

به زیر تیغ او نالید وحشی
فتادش سربه پیش از خجلت خویش
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل ۲۴۵
گوهر بعدی:غزل ۲۴۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.