ای به رخسار کفر و ایمان هم
وی به گفتار درد و درمان هم

زلف پر تاب تو چو قامت من
چنبرست ای نگار چوگان هم

خیره ماند از لب تو بیجاده
به سر تو که لعل و مرجان هم

از رخ تو دلیل اثباتست
عالم عقل را و برهان هم

در ره تو ز رنج کهسارست
بی کناره ز غم بیابان هم

بر سر کوی عاشقی صبرست
ایستاده ذلیل و حیران هم

بر دل و جان بنده حکم تراست
ای شهنشاه حسن فرمان هم

چند گویی که از تو برگردم
با همه بازیست و با جان هم؟