منم از عشق سرگردان بمانده
چو مستی واله و حیران بمانده

امید از جان شیرین بر گرفته
جدا از صحبت یاران بمانده

سر و سامان فدای عشق کرده
بدین سان بی سر و سامان بمانده

ز همدستی جمعی تنگ‌چشمان
چو گنج اندر زمین پنهان بمانده

ز ننگ صحبت مشتی گدا طبع
به کنجی در چو زر در کان بمانده

ز عشق خوبرویان همچو عطار
خرد گم کرده سرگردان بمانده