بیار آن جام می تا جان فشانیم
نثاری بر سر جانان نشانیم

بیا جانا که وقت آن درآمد
که جان بر جام جان‌افشان فشانیم

چو بر جان آشکارا گشت جانان
ز غیرت جان خود پنهان فشانیم

دمی کز ما برآید بی غم او
در آن ماتم بسی طوفان فشانیم

چو دریا در خروش آییم وانگه
ز چشم خون‌فشان باران فشانیم

وگر در دیده آید غیر او کس
نمک در دیدهٔ گریان فشانیم

همان بهتر که در عشقش چو عطار
در از دریای بی‌پایان فشانیم