می‌شد سر زلف در زمین کش
چون شرح دهم تو را که آن خوش

از تیزی و تازگی که او بود
گویی همه آب بود و آتش

پر کرده ز چشم نرگسینش
از تیر جفا هزار ترکش

زیر قدشم هزار مشتاق
از مردم دیده کرده مفرش

جان همه کاملان ز زلفش
همچون سر زلف او مشوش

روی همه عاشقان ز عشقش
از خون جگر شده منقش

گل چهره و گل فشان و گل بوی
مه طلعت و مه جبین و مهوش

صد تشنه ز خون دیده سیراب
از دشنهٔ چشم آن پریوش

گه دل گه جان خروش می‌کرد
کای غالیه زلف زلف برکش

عطار ز زلف دلکش او
تا حشر فتاده در کشاکش