چه سازی سرای و چه گویی سرود
فروشو بدین خاک تیره فرود

یقین‌دان که همچون تو بسیار کس
فکندست در چرخ چرخ کبود

چه برخیزد از خود و آهن تو را
چو سر آهنین نیست در زیر خود

اگر جامهٔ عمر تو زآهن است
اجل بگسلد از همش تار و پود

اگر سر کشی زین پل هفت طاق
سر و سنگ ماننده ی آب رود

ز سرگشتگی زیر چوگان چرخ
چو گویی ندانی فراز از فرود

چو دور سپهرت نخواهد گذاشت
ز دور سپهری چه نالی چو رود

رفیقان هم‌راز را کن وداع
عزیزان همدرد را کن درود

درخت بتر بودن از بن بکن
ز شاخ بهی کن کلوخ آمرود

مکن همچو عطار عمر عزیز
همه ضایع اندر سرای و سرود