بیفکن خیمه تا محمل برانند
که همراهان این عالم روانند

زن و فرزند و خویش و یار و پیوند
برادر خواندگان کاروانند

نباید ستن اندر صحبتی دل
که بی ایشان بمانی یا بمانند

نه اول خاک بودست آدمیزاد
به آخر چون بیندیشی همانند

پس آن بهتر که اول و آخر خویش
بیندیشند و قدر خود بدانند

زمین چندی بخورد از خلق و چندی
هنوز از کبر سر بر آسمانند

یکی بر تربتی فریاد می‌خواند
که اینان پادشاهان جهانند

بگفتم تخته‌ای بر کن ز گوری
ببین تا پادشه یا پاسبانند

بگفتا تخته بر کندن چه حاجت
که می‌دانم که مشتی استخوانند

نصیحت داروی تلخست و باید
که با جلاب در حلقت چکانند

چنین سقمونیای شکرآلود
ز داروخانهٔ سعدی ستانند