و من كلام له عليه‌السلام لما بلغه اتهام بني أمية له بالمشاركة في دم عثمان
(در سال 36 هجرى وقتى شنيد كه بنى اميّه با تهمت‌هاى فراوان آن حضرت را در خون عثمان شريك مى‌پندارند، فرمود)

أَ وَ لَمْ يَنْهَ بَنِي أُمَيَّةَ عِلْمُهَا بِي عَنْ قَرْفِي
آيا شناختى كه بنى اميّه از روحيّات من دارند آنان را از عيب جويى بر من باز نمى‌دارد

أَ وَ مَا وَزَعَ اَلْجُهَّالَ سَابِقَتِي عَنْ تُهَمَتِي
و آيا سوابق مبارزات من، نادان را بر سر جاى خود نمى‌شناسند كه به من تهمت نزنند

وَ لَمَا وَعَظَهُمُ اَللَّهُ بِهِ أَبْلَغُ مِنْ لِسَانِي
آنچه خدا آنان را بدان پند داد از بيان من رساتر است

أَنَا حَجِيجُ اَلْمَارِقِينَ
من مارقين (از دين خارج شدگان) را با حجّت و برهان مغلوب مى‌كنم

وَ خَصِيمُ اَلنَّاكِثِينَ اَلْمُرْتَابِينَ
و دشمن ناكثين «پيمان شكنان» و ترديد دارندگان در اسلام مى‌باشم

وَ عَلَى كِتَابِ اَللَّهِ تُعْرَضُ اَلْأَمْثَالُ
شبهات را بايد در پرتو كتاب خدا، قرآن، شناخت

وَ بِمَا فِي اَلصُّدُورِ تُجَازَى اَلْعِبَادُ
و بندگان خدا به آنچه در دل دارند پاداش داده مى‌شوند