و من كلام له عليه‌السلام و قد استبطأ أصحابه إذنه لهم في القتال بصفين
(در سال 37 هجرى در آستانۀ جنگ صفّين، برخى مدارا كردن امام را ديده و علّت را پرسيدند در پاسخ آنان فرمود)

أَمَّا قَوْلُكُمْ أَ كُلَّ ذَلِكَ كَرَاهِيَةَ اَلْمَوْتِ
اينكه مى‌گوييد، خويشتن دارى از ترس مرگ است

فَوَاللَّهِ مَا أُبَالِي دَخَلْتُ إِلَى اَلْمَوْتِ أَوْ خَرَجَ اَلْمَوْتُ إِلَيَّ
بخدا سوگند! باكى ندارم كه من به سوى مرگ روم يا مرگ به سوى من آيد

وَ أَمَّا قَوْلُكُمْ شَكّاً فِي أَهْلِ اَلشَّامِ
و اگر تصوّر مى‌كنيد در جنگ با شاميان ترديد دارم

فَوَاللَّهِ مَا دَفَعْتُ اَلْحَرْبَ يَوْماً
بخدا سوگند! هر روزى كه جنگ را به تأخير مى‌اندازم

إِلاَّ وَ أَنَا أَطْمَعُ أَنْ تَلْحَقَ بِي طَائِفَةٌ فَتَهْتَدِيَ بِي
براى آن است كه آرزو دارم عدّه‌اى از آنها به ما ملحق شوند و هدايت گردند

وَ تَعْشُوَ إِلَى ضَوْئِي
و در لابلاى تاريكى‌ها، نور مرا نگريسته به سوى من بشتابند

وَ ذَلِكَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ أَنْ أَقْتُلَهَا عَلَى ضَلاَلِهَا
كه اين براى من از كشتار آنان در راه گمراهى بهتر است

وَ إِنْ كَانَتْ تَبُوءُ بِآثَامِهَا
گر چه در اين صورت نيز به جرم گناهانشان گرفتار مى‌گردند