و من كلام له عليه‌السلام عند عزمه على المسير إلى الشام
(در سال 37 هجرى كه امام عليه السّلام به سوى شام سفر آغاز كرد

و هو دعاء دعا به ربه عند وضع رجله في الركاب
اين نيايش را در حالى كه پا در ركاب نهاد مطرح فرمود)

اَللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ وَعْثَاءِ اَلسَّفَرِ
خدايا! از سختى سفر

وَ كَآبَةِ اَلْمُنْقَلَبِ
و اندوه بازگشتن

وَ سُوءِ اَلْمَنْظَرِ فِي اَلْأَهْلِ وَ اَلْمَالِ وَ اَلْوَلَدِ
و روبرو شدن با مناظر ناگوار در خانواده و مال و فرزند، به تو پناه مى‌برم

اَللَّهُمَّ أَنْتَ اَلصَّاحِبُ فِي اَلسَّفَرِ
پروردگارا! تو در سفر همراه ما

وَ أَنْتَ اَلْخَلِيفَةُ فِي اَلْأَهْلِ
و در وطن نسبت به بازماندگان ما سرپرست و نگهبانى

وَ لاَ يَجْمَعُهُمَا غَيْرُكَ
و جمع ميان اين دو را هيچ كس جز تو نتواند كرد

لِأَنَّ اَلْمُسْتَخْلَفَ لاَ يَكُونُ مُسْتَصْحَباً
زيرا آن كس كه سرپرست بازماندگان است نمى‌تواند همراه مسافر باشد

وَ اَلْمُسْتَصْحَبُ لاَ يَكُونُ مُسْتَخْلَفاً
و آن كه همراه و هم سفر است سرپرست بازماندگان انسان نمى‌تواند باشد

قال السيد الشريف رضي الله عنه

و ابتداء هذا الكلام مروي عن رسول الله صلى‌الله‌عليه‌وآله
(چند جمله اوّل، از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم است

و قد قفاه أمير المؤمنين عليه‌السلام بأبلغ كلام و تممه بأحسن تمام
كه على عليه السّلام آن را با عباراتى رساتر به اتمام رساند)

من قوله و لا يجمعهما غيرك إلى آخر الفصل