و من خطبة له عليه‌السلام حين بلغه خبر الناكثين ببيعته
(در سال 36 هجرى پس از بازگشت فرستادگان امام عليه السّلام از جانب طلحه و زبير، در سرزمين «ذى قار» اين سخنرانى را ايراد كرد)

و فيها يذم عملهم و يلزمهم دم عثمان و يتهددهم بالحرب
امام عليه السّلام و شناساندن ناكثين «اصحاب جمل»

ذم الناكثين

أَلاَ وَ إِنَّ اَلشَّيْطَانَ قَدْ ذَمَّرَ حِزْبَهُ
آگاه باشيد، كه همانا شيطان حزب و يارانش را بسيج كرده

وَ اِسْتَجْلَبَ جَلَبَهُ
و سپاه خود را از هر سو فراهم آورده است،

لِيَعُودَ اَلْجَوْرُ إِلَى أَوْطَانِهِ
تا بار ديگر ستم را به جاى خود نشاند

وَ يَرْجِعَ اَلْبَاطِلُ إِلَى نِصَابِهِ
و باطل به جايگاه خويش پايدار شود.

وَ اَللَّهِ مَا أَنْكَرُوا عَلَيَّ مُنْكَراً
سوگند به خدا! ناكثين هيچ گناهى از من سراغ ندارند،

وَ لاَ جَعَلُوا بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ نَصِفاً
و انصاف را بين من و خودشان رعايت نكردند!

دم عثمان

وَ إِنَّهُمْ لَيَطْلُبُونَ حَقّاً هُمْ تَرَكُوهُ
آنها حقّى را مى‌طلبند كه خود ترك كردند،

وَ دَماً هُمْ سَفَكُوهُ
و انتقام خونى را مى‌خواهند كه خود ريختند!

فَلَئِنْ كُنْتُ شَرِيكَهُمْ فِيهِ فَإِنَّ لَهُمْ لَنَصِيبَهُمْ مِنْهُ
اگر شريك آنها بودم، پس آنها نيز در اين خونريزى سهم دارند،

وَ لَئِنْ كَانُوا وَلُوهُ دُونِي فَمَا اَلتَّبِعَةُ إِلاَّ عِنْدَهُمْ
و اگر تنها خودشان خون عثمان را ريختند پس كيفر مخصوص آنهاست

وَ إِنَّ أَعْظَمَ حُجَّتِهِمْ لَعَلَى أَنْفُسِهِمْ
مهم‌ترين دليل آنها به زيان خودشان است.

يَرْتَضِعُونَ أُمّاً قَدْ فَطَمَتْ
مى‌خواهند از پستان مادرى شير بدوشند كه خشكيده،

وَ يُحْيُونَ بِدْعَةً قَدْ أُمِيتَتْ
بدعتى را زنده مى‌كنند كه مدّت‌ها است مرده،

يَا خَيْبَةَ اَلدَّاعِي
و چه دعوت كننده‌اى!؟

مَنْ دَعَا

وَ إِلاَمَ أُجِيبَ
و چه اجابت كنندگانى‌؟!

وَ إِنِّي لَرَاضٍ بِحُجَّةِ اَللَّهِ عَلَيْهِمْ وَ عِلْمِهِ فِيهِمْ
همانا من به كتاب خدا و فرمانش در بارۀ ناكثين خشنودم.

التهديد بالحرب

فَإِنْ أَبَوْا أَعْطَيْتُهُمْ حَدَّ اَلسَّيْفِ
امّا اگر از آن سرباز زدند با شمشير تيز پاسخ آنها را خواهم داد،

وَ كَفَى بِهِ شَافِياً مِنَ اَلْبَاطِلِ وَ نَاصِراً لِلْحَقِّ
كه براى درمان باطل و يارى دادن حق كافى است.

وَ مِنَ اَلْعَجَبِ بَعْثُهُمْ إِلَيَّ أَنْ أَبْرُزَ لِلطِّعَانِ
شگفتا! از من خواستند به ميدان نبرد آيم و برابر نيزه‌هاى آنان قرار گيرم

وَ أَنْ أَصْبِرَ لِلْجِلاَدِ
و ضربت‌هاى شمشير آنها را تحمّل كنم!

هَبِلَتْهُمُ اَلْهَبُولُ
گريه كنندگان بر آنها بگريند!

لَقَدْ كُنْتُ وَ مَا أُهَدَّدُ بِالْحَرْبِ
تا كنون كسى مرا از جنگ نترسانده

وَ لاَ أُرْهَبُ بِالضَّرْبِ
و از ضربت شمشير نهراسانده است،

وَ إِنِّي لَعَلَى يَقِينٍ مِنْ رَبِّي
من به پروردگار خويش يقين داشته

وَ غَيْرِ شُبْهَةٍ مِنْ دِينِي
و در دين خود شك و ترديدى ندارم.