دل می‌رود و دیده نمی‌شاید دوخت
چون زهد نباشد نتوان زرق فروخت
پروانهٔ مستمند را شمع نسوخت
آن سوخت که شمع را چنین می‌افروخت
سعدی
با صدای محمد بشنوید:
گوهر: کژمژ و بی‌انتها... > احمد شاملو
گوهر: ترانه‌ی کوچک > احمد شاملو
گوهر: غزل شمارهٔ ۲۸۶۵ > مولوی
گوهر: غزل ۵ > ملک‌الشعرای بهار
گوهر: میعاد > احمد شاملو
مهدیس فرج زاده نوشته است:
ای کاش باد قبل از بازی با موهای من در یک صبح بهاری ، شکوفه ی گیلاس لب های تو را نوازش کرده بود...
مصیبت سخت جان فرساست
گویش تسلیت نکند جبران مصیبت سخت را
به غم گفت عاشق
چرا نمیشوی برون از دل من؟
برو، منزل جای دگر کن
گفت دلی کو امید وصال ندارد
آن خانه ی من است
چو حقیر این جهانم، سَرِ زندگی ندارم
بنما رُخت نگارا، که سَر از جهان برآرم
نه گذارمت به سویی، بدَوم به سوی نوری
نه رِسَم به نور رویت، برهم ز جستجویی
شده کار ما میانه، نه به سجده نه پیاله
که شدم نه مست رویت و نه زاهد زمانه
دوستان لاف ز رفاقت میزنند
دشمنان راست ز دوستی میزنند
